Nederlanders in Brest

Home | Omgeving | School | Gezelligheidsfoto's | Gezelligheidsfoto's deel 2 | Degustation | Groepswerk | Cap Affaires | Time to say goodbye | Augustus | September | Oktober | November | December | Januari | Rariteitenkabinet
Januari

Onze laatste maand alweer

Dinsdag 6 januari                  Marco

 

Avond, - 21:51

Zo, we zijn er weer. Na een vlekkeloze rit van een uurtje of 12 stonden we weer met onze tassen voor de deur. Een kleine 4 weken nog, en dan is het over, en laten we Brest weer achter ons.

Maar zover is het nog niet. Eerst maar eens een biertje en een hamburger.

Helaas hadden we voor de vakantie alles grondig opgemaakt, zodat er voor 3 man nog 4 biertjes klaarstonden. Een telefoontje naar de Duitsers moest dat oplossen, maar de vrouwen hadden (wonderlijk genoeg) ook geen bier in huis.

Evengoed stonden ze 10 tellen later voor de deur, en kon Evander ze blij maken met geïmporteerde hagelslag (voor Caro) en een Kerny kernwasserwunderland-shirt voor Tine.

Na een uurtje gezellig bijpraten was het hoog tijd om te gaan slapen.

Morgenvroeg wacht de arbeid weer.

 

NIEUW!:

Cultuurfeitje: In Frankrijk is het kennelijk heel gewoon om je kerstversiering tot lang na de kerst te laten hangen. De kerstboom in de hal staat er nog, en ook onderweg kwamen we nog veel versiering tegen. Vaak was dit van de gemeente of van bedrijven, maar ook bi j veel gewone huizen hingen de knipperlichten nog gewoon aan de muur of achter het raam.

 

Woensdag 7 januari              Marco

 

Ochtend 07:01

De radiowekker praat Frans. Wekker ? Oh, ja. We zijn in Frankrijk. Vroeg opstaan, en even wennen dus. Franse pet op, en sjokkend richting de bakker.

Op school kom ik al snel weer in het ritme, maar tegen een uur of 5 ben ik het ook echt zat.

Bovendien krijg ik honger, omdat ik al weer aan de Nederlanndse etenstijden gewend ben.

Omdat de koelkast nog steeds leeg was, zijn Martijn en ik maar eens naar Carrefour gegaan, om gelijk maar voor een week aan eten in te slaan. Om half 7 pikken we Evander op, die nog stug achter zijn computer zit.

Na het eten is er tijd om te ontspannen. Om ons nerd-gehalte van vandaag nog maar eens op te krikken, haalde Evander een schaakbord tevoorschijn.

Martijn vondt het zo bijzonder dat hij zijn camera tevoorschijn haalde.

Het eerste potje tegen Evander heb ik kansloos verloren, en op het moment dat ik dit schrijf, roept Evander dat het tegen Martijn erg spannend is.

Ik geloof niet dat er vandaag veel te melden is.

 

Cultuurfeitje: Ook op 7 januari nog, wenst iedereen die je tegen komt je uitgebreid een gelukkig nieuwjaar. Wat mij betreft is dat een beetje laat, ook al zie je de mensen hier voor het eerst na oud en nieuw. Op die manier kun je wel bezig blijven natuurlijk...

 

Donderdag 8 januari                       Evander

 

Vandaag zijn we alledrie de hele dag op school geweest voor option fonctionelle. Ik had `s ochtends brood gehaald en daardoor was ik al erg vroeg buiten geweest. Ik merkte gelijk hoe warm het hier eigenlijk nog is. Het voelt geeneens koud aan als je naar buiten gaat en als de zon schijnt lijkt het net lente.

 

Na een lange dag werken kwamen we thuis. Op de bank neerploffen zat er niet in want de aanjager van de BX deed het niet meer en dat is wel vervelend met dit vochtige klimaat hier, want dan beslaan je ruiten zo snel. Ik heb hier naar gekeken en warempel, het euvel lijkt nu verholpen te zijn en was te wijten aan hetzelfde vochtige klimaat. Dit betekent dus eigenlijk dat oorzaak en gevolg een en dezelfde zaak zijn en dat er dus geen onderscheid gemaakt kan worden tussen oorzaak en gevolg, want je kan het net zo goed omdraaien. Immers, wat was er eerder; de kip of het ei? Maar hé! ARRETE LA CONNERIE!! Ik dwaal af.

 

s Avonds had Martijn biefstuk in pepersaus gekookt, smaakte goed, maar daarna zo moe dat er eerst een kleine siësta gehouden moest worden alvorens nog even een bezoekje te brengen aan Djony voor 1 biertje ( ja 1 biertje en niet meer). Met dit goede voornemen in ons achterhoofd zijn we naar Djony verhuist, samen met Tine, Agnieta et petit Menu. Hier bleken rare bandjes te spelen die Ile dOuessant-achtige muziek aan het maken waren. Hier mochten wij niet over klagen want de Ieren hadden er een of ander cultuurgebonden trots bij. Gelukkig werd deze serene rust van herrie verstoord met een binnenkomst ongeveer 10 man die je bij wijze van spreken alleen in Bretonse barretjes tegenkomt. Deze maakte gelijk een hoop lawaai met megafoons en rare gilletjes dat wij zo iets hadden van; Wat gek. Wat gek nou toch. Zit je net even rustig 1 pilsje te drinken komen er twee rare bandjes in je oren tetteren en gillen en al serieus kijkend zich op houten pingelkastjes uitleven. Ach ik weet niet, misschien ook wel leuk. Ja eigenlijk best leuk. Nog een biertje? Ja Gezellig. Kortom twee uur thuis.

 

Zaterdag 10 januari               Marco

 

12:30 uur

Tijd voor ontbijt. Nou ja, brunch dan.

Na het ontbijt was het tijd om te gaan hardlopen in de botanische tuin van Brest.

En dat viel vies tegen.

Er zitten namelijk twee klimmetjes in het parcours, die net even iets te stijl en te lang zijn. Bovendien viel het weer nogal tegen, zodat we compleet druipend van het zweet en de regen weer in de auto ploften.

Evander was trouwens nog niet uitgesport, want die ging gelijk door om met Martijn nog een potje te squashen.

Terug op Cap Affaires hebben we om 4 uur nog maar eens gegeten, en tot de volgende maaltijd hebben we ons vermaakt met (krant) lezen, studeren en tv kijken.

Dat klinkt nogal suf, maar na een paar drukke dagen is het echt lekker om alle tijd te hebben en rustig te doen en laten wat je wilt.

Tegen een uur of 9 ging Martijn maar eens roerbakken, zodat de wok die we hebben meegesleept in ieder geval nuttig gebruikt wordt.

 

22:30 uur

Uitgegeten, en tijd voor een feestje. Voor gister hadden we een cocktailavond gepland, maar ook weer uitgesteld, omdat bijna iedereen toen half gaar op een bank of bed lag. Vanavond moest het dan maar gebeuren. De cocktails waren prima, maar verder was het aardig rustig.

Sommige mensen (vrouwen, in dit geval) waren om onverklaarbare reden nog steeds moe, en een 100% feeststemming hing er dus niet. De bekende oplossing (hier) is een spelletje.

Eerst het altijd leuke Wie ben ik (inclusief plakkertjes op het hoofd, wat Evander altijd erg leuk vind). Daarna zijn we 10 minuten aan het kaartje blazen geweest, maar omdat dat ook een beetje duf is, werd het tijd voor een wat actiever spel. Tine kwam met een spelletje aanzetten waarbij een goed geheugen net zo belangrijk was als behendigheid.

Het duurt te lang om het uit te leggen, maar elke fout werd genadeloos afgestraft met een verplichte slok cocktail. Manu bleek het meest behendig te zijn, maar wie het beste geheugen had weet ik niet meer.

Om half 2 vonden de eersten het mooi geweest, en na een laatste slaapmutsje op 001,was het om half 4 toch echt weer over en sluiten. Op naar de volgende dag.

 

 

Cultuurfeitje: Bij ons op het ESC hebben veel Fransen de gewoonte om hard door de gang te rennen als ze het erg druk hebben. Wij gebruiken dit altijd als een soort graadmeter om te peilen of er veel te doen is. Evander zag vrijdag een nieuw toppunt, toen twee Fransen elk van een andere kant hard door dezelfde deuropening wilden rennen, en daardoor tegen elkaar opbotsten.

 

Zondag 11 januari                 Marco

 

15:00 uur

Al halverwege kwamen we erachter dat we goed gegokt hadden. In de stad was het zwaarbewolkt, en druppelde de eerste regen al naar beneden, maar boven het strand van blancs sablons was het nog helder en droog.

Toen we de auto uitstapten, waaide de wind hard om ons heen. Zoals elke zondag was het druk op het strand.

De Fransen keken raar op, toen er twee mannetjes, in korte broek en op blote voeten, hard het hele strand afrenden. Recht tegen de harde wind in, terwijl hun benen door het opwaaiende zand gezandstraald werden.

Nou ja, wij verklaren minstens één keer per dag alle Fransen voor gek, is het nu maar een keer andersom.

Toen we terugkwamen was Martijn nog druk bezig met één van zijn sporten, namelijk boeken van een paar honderd paginas in 2 of 3 dagen uitlezen.

 

20:00 uur

s Avonds hadden we afgesproken om met de beide Manus, Agnes en Ayméric uit eten te gaan. Iedereen was mooi op tijd op Cap Affaires, maar omdat petit Manu niet gereserveerd had was er geen haast, en kwam er al snel een fles wijn op tafel. Rond 9 uur zijn we daarom maar eens richting het einde van Rue J. Jaurès gereden, omdat daar de meeste restaurants dicht bij elkaar zitten. We hadden al snel een goede pizzeria gevonden, en nadat er ook een goede fles wijn op tafel stond was het al snel gezellig, met allerlei gesprekken over van alles en nog wat. Als bonus zijn we na het eten nog even naar het café ernaast gegaan om de avond in stijl af te sluiten. En bref: aujourdhui, cétait génial.

 

cultuurfeitje:

We kwamen erachter dat zelfs voor Fransen een fooi geven niet altijd vanzelfsprekend is. Op een gegeven moment maakte de eigenaar van het restaurant namelijk subtiel duidelijk dat het voor hem laat aan het worden was (terwijl we niet eens de laatste gasten waren). Voor onze Franse vrienden was dit aanleiding om de rekening tot op de cent nauwkeurig af te rekenen.

 

Maandag 12 januari                                 Evander

 

Deze dag beschrijf ik als mijn tout me nerve dag. Dit betekent dat je een baaldag hebt. Het is nu zondag en ik weet niet precies meer waarom ik dat had, maar ik weet wel dat ik er alle reden voor had. Wat ik nog wel weet is dat we s ochtends aankwamen op school om het een en ander aan computerwerk te verzetten. Dit kon niet gelijk want alle computers waren bezet en dus moesten we wachten tot er eentje vrijkam. Ik denk dat hier bij mij al dingen begonnen te nerven. Na  een UUR eindelijk een computer, hehe. Tussen de middag zijn we toen gaan lunchen thuis om daarna nog weer op school verder te werken. Niet dus! Onmogelijk! Die Fransozen hadden zich namelijk allemaal in het computerlokaal verzameld om daar alle computers te bezetten, hard rond te rennen en met printpapier te gooien!? We zijn toen maar naar huis gegaan en vervolgen zijn Marco en ik wezen hardlopen, waarna ik met Martijn ben gaan squashen. Welk een fanatisme! s Avonds zijn we naar enkele welverdiende overgebleven wodkas on ice maar gaan slapen, want als we morgen toch nog wat willen gaan doen op ESC, dan zullen we daar toch wel heel vroeg moeten zijn

 

Woensdag 14 januari                        Marco

 

08:45 uur :

Ruim op tijd stonden Martijn en ik vandaag bij Salaün voor de deur.

Salaün Voyages is namelijk onze opdrachtgever voor het project van onze marketingmodule, en voor vandaag stond er weer een vergadering op het programma.

Salaün is trouwens een k*tbedrijf. Van te voren hadden ze alles heel mooi voorgespiegeld, en Joël Jaccolo, onze responsable, had allerlei goede visies over de uitvoering.

Na enkele weken was hier weinig meer van over. De man komt zijn afspraken niet na, en tijdens het imago-onderzoek bleek al dat ook de agentschappen vinden dat het nogal rommelt bij het bedrijf. Bovendien past hij steeds de opdracht aan in een richting die ons slecht uitkomt. Vandaag was er wat dat betreft niets nieuws te melden. Ons publiciteitsconcept, waar we hard aan gewerkt hadden, vond hij prachtig, maar hij had voor de tweede keer besloten dat het nog meer basic moest.

Met andere woorden: Jullie werk is prima, maar gooi het toch maar in de prullenbak

Eikel.

Nou ja, het is in ieder geval een goede les, die leert dat werken voor een opdrachtgever best wel k*t kan zijn.

 

Verder is Martijn vanaf vandaag bezig met een camera-offensief.

Onze vrouwen keken dan ook een beetje raar toen ze na het gebruikelijke bonjour gelijk een vette flits om de oren kregen.

De rest van de ochtend was er niet zoveel te doen, omdat JJ al ons werk had vereenvoudigd.

Het thee-kransjesgehalte werd trouwens nogal hoog, toen Mélanie chocola bij de koffie ging serveren en de gesprekonderwerpen ineens van Johnny Depp naar the bachelor switchten.

Hoog tijd om te lunchen dus.

 

 

'S middags was ineens er tijd over om te hardlopen, te wassen en nog een uurtje of 2 op school te klooien. Daarna was het ineens opschieten met eten, want om acht uur moesten we weer in de cave zijn voor onze wijnles. Deze maand stonden de cotes du Rhone op het programma, en ik kwam er achter dat die region niet helemaal mijn smaak is.

Na de degustation zijn we nog even met zn allen een biertje gaan drinken in Club Havanna

,en liet Martijn weer eens blijken dat hij een echte gentleman is. Hij wilde namelijk Lena, die een geblesseerde voet heeft, lopend naar huis begeleiden, terwijl dat toch echt compleet de andere kant op is.

Helaas was hij te kort om goed op te kunnen steunen, en is Lena met de taxi naar huis gegaan.

 

Cultuurfeitje: Voor ons agro-project zijn we van plan om onze Spanjaard uit de projectgroep te gooien, omdat hij nooit aanwezig is en geen donder uitvoert. Onze Fransen vertelden dat dit voor school een soort unicum zou zijn, en adviseerden om daar heel goed over na te denken, omdat het eigenlijk volgens hen not done was. (het probleem loste zich trouwens vanzelf op toen deze Spanaard door onze verantwoordelijke uit de hele option werd gezet)

 

 

Donderdag 15 januari                              Evander

 

Deze dag had ik een rien me nerve dag. Dit betekent dat alles goed gaat vandaag. Het is nu zondag en ik weet niet meer precies waarom dat had, maar ik weet wel dat ik er geen enkele reden voor had. Wat ik nog wel weet is dat ik te horen kreeg dat er gisteren iets raars was gebeurd. Maria de Russische uit mijn groep van Willie Wortel kwam vertellen dat alle Nederlandse en Duitse motorbladen die wij gebruiken voor het project gestolen waren. Gestolen op klaarlichte dag in het computerlokaal! Quelle erreur. Het kon mijn dag niet verpesten en zelfs dat ik tot 8 uur s avonds door moest werken kon me niets schelen. Het was namelijk zo dat we voor Willie Wortel naar de Verenigde Staten moesten bellen om enquêtes af te nemen. Nou, ik je verzekeren, dat is hartstikke lachen met fransen erbij, want die kunnen absoluut geen Engels, haha. En ja, dat vonden ze toch wel vervelend, want die gekke buitenlander kon het wel. s Avonds hebben we het rustig gedaan want morgen staat er een avondvullend programma op ons lijstje.

 

Vrijdag 16 januari                 Martijn

 

Vanmorgen ontbeten zonder Evander. Hij kon het zich veroorloven om uit te slapen, omdat hij toch pas rond een uur of 11 op school moest zijn. Marco en ik hadden een afspraak met de vrouwen om te gaan groepswerken. Het groepswerk begon rustig in het Cafet, met een petit café om vervolgens goed op stoom te komen. Mélanie was lekker aan het knippen en plakken, Toet was aan de studie voor option sectorielle, Marco agro en ik was ook aan de studie voor option fonctionelle. Natuurlijk was onze groepschef nog in geen velden of wegen te bekennen, maar deze dag maakte ze het wel heel erg bond. Twee uur later dan de afgesproken tijd kwam ze om de hoek heen koekeloeren. Het hele groepswerk bestond eigenlijk uit het presenteren van de mailing aan Simon. Hij was er best tevreden over.

De middag hebben we besteed aan het nodig surfwerk op internet en voordat we het wisten was het alweer avond.

 

Deze avond zouden nog een keer lekker genieten van ons verblijf hier, wat zoveel inhield als: lekker met de Duitsers op stap. We begonnen bij Joe om vervolgens richting Arizona te gaan. Daar speelde een raar bandje en er waren allemaal rare mensen, waaronder wij dus. Maar voor de rest was het allemaal best gezellig en voor we het wisten was het alweer 3 uur en gingen de lichen weer aan. Marco en Tine besloten, om samen met Joe & Co nog naar la Chamade te gaan om daar het feest door te zetten. Evander, Caro en ik besloten om weer richting Cap Affaires te gaan. Daar hebben we eerst nog tostis gegeten bij Evander om vervolgens bij Caro Pippi Langstrumpf te gaan kijken. Maar ja, het was al wel kwart voor vier ofzo en na een minuutje of 10 gingen de oogjes toch dicht. Nadat ik weer wakker was geworden, heb ik Evander wakker geschud en ben ik naar 306 gegaan om daar verder te slapen. Rond kwart over 7 kwam Marco binnen. Eerst probeerde hij de sleutel in het slot te krijgen in het donker, om erachter te komen dat dat niet meer ging, vervolgens ploft hij op bed neer om bewusteloos in slaap te vallen, ondertussen de wekker aanzettend. De volgende dag was eigenlijk alweer begonnen....

 

 

Zaterdag 17 januari               Marco

 

De zaterdag begon wat mij betreft slecht. Omdat ik er gister als laatste inlag, was ik er ook als laatste uit. Bovendien moest ik me bij Martijn verontschuldigen.  Ik had namelijk de wekker uitgezet vlak voor ik ging slapen. Niet dus. De wekker stond namelijk al uit, en was dus weer ingesteld. Het gevolg was dat het ding om half 8 loeihard lag te jengelen naast mijn hoofd, en dat Martijn degene was die het ding van ellende maar heeft uitgezet.

Foutje dus. Sorry.

 

s Avonds waren we uitgenodigd bij Manu en Agnes om te komen eten. Omdat we in de middag al weer honger hadden, zijn we eerst een kebab gaan halen op Rue J.Jaures, om 2 uur later met de Duitsers en Verena (!) richting Manu te gaan. Het kookteam van vandaag betsond uit een Duits / Oostenrijkse vrouwenploeg. (Agnes en Lena) en dat was te merken ook. We kregen namelijk Rotkohl mit Schweingebrat und Knüdeln ,en Agnes bewees maar weer eens dat ze een prima kok is. Zelfs Manu, die nog nooit Rotkohl gegeten had, vond het prima te eten.

Verder was het weer een gebruikelijke mix van lekker zeuren in verschillende talen, maar omdat iedereen vrijdag tot laat uit was geweest, was het om een uurtje of 1 wel weer mooi geweest. Evander en ik besloten toen om Lena naar huis te begeleiden, zodat ze niet in haar eentje door Brest hoefde te wandelen. Dat wandelen kwamen we al snel op terug.

Lena bleek namelijk in een verschrikkelijke uithoek te wonen. In totaal heeft het ons dik anderhalf uur gekost om van Manu naar Lenas huis en weer terug naar Cap Affaires te lopen.

Tant pis. In ieder geval was het vrouwvolk weer veilig thuis, en hadden we een mooie oefening gehad, want morgen hebben we afgesproken om met Ayméric te gaan hardlopen.

Zal mij benieuwen.

 

Cutuurfeitje: Fransen hebben de nare gewoonte om op straat sigaretten te bietsen. Tijdens onze nachtwandeling bijvoorbeeld werden we door 4 man tegelijk belaagd die wilden roken. Bovendien vallen de mensen die dit doen vaak in de categorie schooiers en randfiguren zodat zelfs beschaafd frans er niet meer in zit: Tas une clope?. De beste oplossing is trouwens om al rokend te beweren dat je niet rookt.

 

Vrijdag 23 januari                 Martijn

 

Vanmorgen eerst brood gehaald en ontbeten. Het zelfde beeld als de afgelopen week dus. Ook vandaag weer rond een uur of 9 naar school. Marco en Evander hadden een afspraak staan op school en ik moest om half elf examen doen voor loisirs en produits cultureles, een mondeling. De avond hiervoor de hele avond aan de studie en vanmorgen ook nog even. In de salle dinfo kwam ik Sarah tegen die al haar mondeling had gehad. Van dat gesprek werd ik ook niet vrolijker. Het mondeling op zich had ze geen moeite mee, maar toen er vragen werden gesteld, kwam ze in de moeilijkheden, omdat de ze de vragen niet begreep. Goed, na dit opbeurende gesprek ben ik maar eens richting de lokalen gelopen waar het mondeling zou worden afgenomen. Daar trof ik Natasja samen met haar vriendje. Net toen ik er was, was het haar beurt en ze had geluk met het onderwerp. Voor het mondeling moesten we namelijk 2 onderwerpen uit een envelop trekken en daar 10 minuten over vertellen. Zij had een onderwerp waar ze veel van afwist. Na haar was het de beurt aan haar vriendje en in de tussentijd moest ik me voorbereiden. Nadat ik twee onderwerpen uit getrokken uit de envelop, moest ik me in een lokaaltje afzonderen. Het onderwerp waar ik wat over moest vertellen was het Futuroscoop en over pretparken in het algemeen. Gelukkig is dat het onderwerp voor de presentatie van volgende week, dus daar wist ik gelukkig wat van over op papier te zetten.

 

Terwijl ik druk aan het schrijven was, zwaait de deur in een keer open en komt Evander het lokaaltje binnenstampen: Wat weet je wat ik niet weet?! , voor ik hem kon zeggen dat dit voorbereiden in afzondering moet gebeuren, vervolgde hij zijn vragenstroom: Waar is Emma!? Goed, nadat ik hem beloofd dat we later verder zouden praten, verliet hij met tegenzin het lokaal. Uitleg over zijn vragen volgt

 

Even later kwam Delphine binnen, mijn CKV-juf, om te vertellen dat ik mijn verhaaltje mocht doen. Uiteindelijk viel het best allemaal mee, maar ik ben toch blij dat ik dat zeer achter de rug heb. Nu rest mij nog alleen de presentatie van volgende week en het daar bijbehorende verslag. Weer werk voor de middag dus. Ik zal eerst even uitleggen waarom Evander het lokaal kwam binnenstormen en een paar dringen vragen had. Afgelopen week had ik een mailtje van Emma dat zij als verrassing naar Brest zou komen met het vliegtuig. Ze zou dan donderdagavond landen. Ik zou haar dan ophalen van het vliegveld en de verrassing zou dan compleet zijn voor Evander. Het lot besliste echter anders. Emma belde donderdag avond op om te zeggen dat haar vliegtuig vertraging had en dat ze daarom een nacht in Londen moest overnachten, wat zou betekenen dat ze pas vandaag zou landen. Goed, dan zou ik haar dus vanavond ophalen. Helaas kreeg Evander een smsje van een enthousiaste vriendin van Emma in de trant van ; Goh, wat een leuke verrassing he? Evander snapte het niet helemaal en belde haar op om vervolgens dus mij om opheldering te vragen. Na het mondeling heb ik hem de verrassing maar uit de doeken gedaan en als verrassing voor Emma wou hij haar dan ophalen van het vliegveld.

 

In de middag voor sectorielle bezig geweest. Evander was stage aan het zoeken en Marco was stage aan het zoeken en voor fonctionnele bezig. s Avonds boodschappen gedaan en snel eten omdat Emma van het vliegveld moest worden opgehaald. Daarna nog wat gedronken in 306 om vervolgens het bed op te zoeken.

 

 

....En daarna werd het allemaal zo druk met afscheid nemen, tentamens maken, presentaties voorbereiden, stage zoeken en vooral genieten van wat alweer de laatste week voor ons was. Het zit er weer op. Natuurlijk gingen "les hollandais" niet zonder slag of stoot weg uit Brest, er moest natuurlijk op getoast worden... En waar kan dat beter dan in "onze" eigen pub op de hoek aka Chez Joe aka the Dubliners. De foto's staan inmiddels al op de site. Heel de school ff uitgenodigd (500 studenten...), maar slechts het vaste clubje kwam, wat eigenlijk net zo gezellig was. Omdat we niet iedereen van dorst wilden laten omkomen, had Joe voor ons een regenton (!) met punch gemaakt. Imagine...20 liter punch. Ook weer terug te vinden op de site. Nadat we hartelijk afscheid hadden genomen van Joe & Co, met de belofte dat we natuurlijk weer een keer zouden langs komen, raapten we ons bij elkaar en maakten de laatste tocht richting the famous Arizona Bar, alwaar het feest weer tot in de kleine uurtjes doorging. Ons aller Spanjaard Jose feestte vrolijk mee. Samen met Mathieu keken ze beiden errug diep in het glaasje, en hadden de tijd van hun leven. Of dat aan ons lag of aan de alcohol laten we maar in het midden. Ergens midden in de nacht weer naar beneden gehobbeld en het bed opgezocht. Wel jammer trouwens dat ik weer 's middags moest presenteren...

De presentatie ging redelijk, zeker met het oog op de afgelopen nacht. Wel met een lichte hoofdpijn en een droge keel mijn presentatie gedaan, maar uiteindelijk zonder al te veel kleerscheuren de presentatie doorgekomen.

De allerlaatste vrijdag...'s avonds samen met Tine, Caro, Petit Manu en Agnes een heuse afscheidsborrel gehad. De stemming was een beetje bedrukt, maar het was dan natuurlijk ook echt een fantastische periode in Brest met hen. Caro en Tine hadden nog een verrassing in petto. Samen hadden ze lekker lopen knutselen en voor ons alledrie een collage gemaakt met foto's die in de loop van de tijd gemaakt zijn. Onder andere de berucht Riesenbett foto...Maar aan al het goede komt een einde, zo ook aan deze avond. Manu en Agnes vertrokken en als cadeau kregen we alledrie nog een goede fles Muscadet. De Cap affaire mensen zochten hun bed op, want het plan was om de volgende ochtend vroeg te vertrekken, rond een uur of 5. Zo gezegd zo gedaan en voor we het wisten ging de wekker al weer. Tine en Caro waren zelfs nog hun warme bedje uitgekomen om ons uit te zwaaien. En werd een slaperig afscheid, met natuurlijk de belofte dat we elkaar niet uit het oog zouden verliezen en weer "danser sur la table" zouden doen.

En daarmee eindigt ons avontuur in Brest. Na een 11-tal winderige uren (niet in de auto hoor, maar daarbuiten), kwamen we weer aan in Nederland waar ons (althans mij) een hartelijk welkom wachtte. Het Franse leven leek alweer ver weg. Brest, Cap Affaire, Riesenbett, ESC, Agro, Salaun, hebben we allemaal achter ons gelaten, maar zeker niet vergeten....

 

Enter supporting content here